|
Indringer
Het mag zijn dat je lichaam mij bekend is,
het is mij niet langer welgezind. Het ademt
naast mij onder de lakens, als iets verdwaalds.
Zijn warmte is de mijne niet, de rug een wand.
De haast waarmee we ons eens ontkleedden, de koorts
in onze ogen. Geladen waren onze lichamen, rusteloos.
Je droeg niet meer dan laarzen met scherpe hakken,
lachte met gulle tanden en lippen, en dronk wodka
rechtstreeks uit de fles, je mond stroomde over
in de mijne, je haar vlaagde uitzinnig als water.
Nu slaapt een boek of telefoon tussen ons in, wringt
zich een indringer in ons midden. Je ligt stug
en onverschillig in je eigen huid, ik moet hier weg.
Honds
Toen ik mij niet langer wilde schamen, werd ik een hond.
Voortaan was ik vervuld van geluk en opwinding,
en niet enkel op gepaste momenten, ik kende geen maat.
At met smaak, warmde mij aan stenen tegels,
tot de schaduw mij riep. Water, als ik wilde bewegen.
Ik droeg niet langer een lichaam met mij mee, het lichaam
droeg mij waar ik wilde. Ik verzamelde takjes en zand
in mijn vacht. En als ik jou, mens, daarmee soms in verlegenheid
bracht, liet ik mij wassen en borstelen, aan je voeten.
De zekerheid van de zee voor Gerrit Komrij
De hitte achter mijn ogen. De regen achter de serreruiten. Flinterregen.
Het landschap een verwilderde tuin, de weg leeg en laag in het optorenend
groen. Het kind in bad. Zingend. De vrouw met de handdoek,
de vrouw die jouw dood met mij deelde, op het drooggevallen strand.
Het tussenland was breed en verlaten, ik was tot de donkere rotsen gelopen,
tot bij een poel afgesneden van het moederwater. Een krabbetje kroop
achter een steen en wachtte tot de zee hem zou ontzetten.
Ik keerde terug en hoorde het. Dood.
Maar je stem suste het tumult in mijn hoofd, de druk
op mijn borst, het koude vel. In schuine regels valt de zee.
De luchten stromen vol met stervensoud water.
Wiegeliedje
Onze ogen klappen open en de dag valt naar binnen.
Een ondier kruipt door de kamer, de kat slaapt op een stapel
dozen. De auto roest onder de voeten van de kinderen.
Een man schakelt het zonlicht uit en blaft sigarettenrook.
Kartelige vogels tussen het getakte. Een gewiekste ekster
snaait een ei. De jager, te gast, roert in zijn koffie, wiegt
zijn wapen.
|
